Uit de praktijk: Praatjes vullen geen gaatjes

12/08/2019

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

Lars baalde, Lars baalde enorm. Hij had jaren bij dezelfde werkgever gewerkt. Een grote werkgever die helaas steeds vaker mensen inhuurde. De sfeer was er daardoor niet leuker op geworden, want grappen maken doe je niet met mensen die je niet kent. Het werken en met name het samenwerken was er ook niet op vooruit gegaan. Eigen collega’s hebben wat meer voor elkaar over, had Lars ervaren. Hij voelde zich steeds minder prettig, was zelfs ziek geworden van de situatie en heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt. Lars nam ontslag. Hij had zich laten verleiden door de mooie verhalen van een werkgever. ‘Lekker je eigen klussen doen, goed betaald, dicht bij huis’, zo was hem beloofd. Dus Lars had alles achter zich gelaten en zich voorgenomen om opnieuw te beginnen. Een wat rustiger bestaan te leiden.

 

Na een maand bij zijn nieuwe werkgever was er van alle beloftes nog niets terecht gekomen. Het werk was hectisch, hij werd van hot naar her gestuurd en werkte ver van huis en had dus lange reistijden. Dat was zo niet afgesproken, dus Lars stapte op zijn werkgever af. Na een goed gesprek waarin werd beloofd dat het allemaal opgelost zou worden, ging Lars weer aan het werk. Maar er veranderde niets, helemaal niets. Na de werkgever nog een aantal keren op zijn beloftes te hebben aangesproken, was Lars het zat. Binnen een paar maanden nadat hij daar begonnen was, diende hij zijn ontslag in en vertrok. Gelukkig worden er machinisten genoeg gevraagd, dus Lars had zo weer ander werk. Probleem opgelost. Althans, dat dacht hij.

 

Op een druilerige zondagmiddag besloot Lars zijn administratie bij te werken. Hij bewaarde altijd alles, maar had wel de gewoonte alle papieren op een grote stapel te leggen. En die ging hij nu eens opruimen. De stapel doorworstelend, viel zijn oog op de loonstroken van de werkgever waar hij slechts enkele maanden gewerkt had en besloot hij alles even na te gaan. Dat was maar goed ook, want de werkgever bleek niets in het Tijdspaarfonds (TSF) te hebben gestort. Kordaat als Lars kon zijn belde hij maandag meteen naar de Service Desk van HZC. Hij stuurde op verzoek zijn loonstroken op en de Service Desk controleerde alles. Al snel bleek dat Lars over die paar maanden een kleine € 1.000,- tegoed had, dus werd de zaak overgedragen aan de rayonbestuurder.

 

Werkgevers die financieel lastig zitten stellen vaak stortingen naar een TSF of  pensioenfonds uit. Dit is voor medewerkers niet direct zichtbaar en werkgever heeft wel de intentie te storten, maar pas later. Vaak zijn dit soort zaken met één telefoontje opgelost, omdat vaststaat dat de medewerker recht heeft op de stortingen in het  TSF. Lars had bij een kleine werkgever gewerkt en de rayonbestuurder besloot direct telefonisch contact op te nemen met de werkgever en eigenaar van het bedrijf. Een vriendelijke man, maar hij had geen idee waar het over ging. Zijn vrouw deed de administratie dus de rayonbestuurder moest haar maar even bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Het duurde tot einde van de dag voordat er contact was en vervolgens leverde dat niets op. ‘Dat soort zaken doet de boekhouder, dus als u uw vragen op de e-mail zet zal ik deze doorsturen’, aldus de vrouw. Direct daarna zette de rayonbestuurder het verhaal op de e-mail, met de gedachte dat het nu zo opgelost zou zijn.

 

Na twee weken wachten had de rayonbestuurder nog niets gehoord en stuurde een herinnering aan de werkgever. Meteen kwam er een reactie. ‘Ik heb komende week overleg met de boekhouder en dan wordt dit besproken’ luidde de tekst in de e-mail die terug kwam. Dus besloot de rayonbestuurder nog wat geduld te betrachten, maar er gebeurde niets meer. Helaas, de makkelijke oplossing bleek niet mogelijk dus werd een officiële brief naar de werkgever gestuurd, waarin hij gesommeerd werd te betalen. En weer kwam er niets. Geen reactie en geen storting. De rayonbestuurder maakte nog één brief met de duidelijke boodschap dat werkgever nog 3 dagen de tijd kreeg de storting te doen en dat het dossier aan de jurist overgedragen zou worden. Maar ook daar was werkgever niet van onder de indruk, dus ging het dossier naar de jurist.

 

En toen gebeurde wat wij vaker meemaken. De jurist schreef een brief aan de werkgever en er kwam een reactie, de werkgever zou betalen. Anders moest hij een jurist inschakelen en dat zou meer gaan kosten. Twee dagen later kwam een loonstrook met de eindafrekening op de e-mail binnen en het bericht dat er gestort was. Dat mocht dan wel beweerd worden, maar HZC kan dit controleren en er stond helemaal niets in het TSF. Met allerlei smoesjes van de werkgever duurde het nog twee weken, maar uiteindelijk is het goed gekomen. Al heeft het oplossen langer geduurd dan het  dienstverband van Lars bij deze werkgever.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl