Uit de praktijk: Nieuwe kans na te zijn afgekeurd als machinist

07/11/2019

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze nieuwe rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

Peter is een goedlachse man van midden dertig, vader van jonge kinderen en enthousiast vrijwilliger bij een vereniging. Hij is stapelverliefd op zijn vrouw en zij op hem en ze hebben een huis waar ze met veel liefde hun eigen kasteeltje van hebben gemaakt. Kortom: Peter heeft een perfect leven en een mooie toekomst ligt in het verschiet.

 

Zijn werk als machinist doet hij met veel plezier. Hij vindt het machtig mooi om op zijn machine een rol te spelen op grote werken en is trots op wat hij allemaal kan met zijn machine. Gelukkig werkt hij ook bij een goede en sociale werkgever.

De laatste tijd heeft Peter veel last van zijn lichaam. Hij beweegt stroever en heeft pijn, vooral na een week werken. In de weekenden zijn de klachten een stuk minder, maar zodra hij een pittige werkweek heeft gehad, nemen de klachten weer toe. Dus gaat hij toch maar eens naar de huisarts. Zijn bloed wordt onderzocht, hij komt bij een specialist terecht en al snel blijkt dat zijn klachten chronisch zijn en dus niet meer verdwijnen.

 

Via de werkgever wordt hij gekeurd door een UWV-arts om te kunnen bepalen hoe het nu verder moet. Zijn klachten verergeren tenslotte door het werk, dus er moet iets gebeuren. De uitkomst van de keuring is duidelijk: Peter kan niet meer werken als machinist, maar kan nog wel heel veel andere dingen. Hij wordt daarmee afgekeurd voor zijn werk als machinist, maar krijgt geen uitkering omdat hij zoveel andere dingen nog wel kan. En met een brief van het UWV waar dit allemaal in staat moet je het dan maar doen. Peter besluit met HZC te bellen om te vragen wat hij nu moet doen.

 

Tijdens een huisbezoek van de rayonbestuurder wordt alles doorgesproken. Aan Peter wordt uitgelegd dat de werkgever na 1 jaar ziekte nog maar 70% loon hoeft te betalen en na 2 jaar ziekte zelfs helemaal niet meer. Hij moet dus ander werk zoeken. Gelukkig is de werkgever meegaand.

De rayonbestuurder neemt contact op met de werkgever van Peter met het verzoek om een gesprek te plannen, zodat de situatie waarin Peter terecht is gekomen besproken kan worden. Natuurlijk ook om te kijken of we met de werkgever tot een oplossing kunnen komen, werkgever vindt het een prima idee en een afspraak wordt gemaakt.

 

Allereerst wordt eens goed gekeken naar wat er nu eigenlijk in het rapport van het UWV staat. Daaruit blijkt dat Peter heel veel dingen nog wel kan, als hij maar niet te zwaar wordt belast. Vervolgens heeft de werkgever Peter laten testen op wat hij verder allemaal kan. Uit deze testen blijkt dat Peter een heel goed stel hersenen heeft en handig is met een computer en telefoon. Maar ja, een kantoorbaan is nu niet direct iets waar Peter gelukkig van zou worden. Hele dagen achter een bureau binnen zitten, was toch wel te veel gevraagd.

 

Werkgever wilde graag de tijd om binnen het bedrijf te overleggen wat de mogelijkheden zouden zijn. Mocht dat tot niets leiden, dan zat er niets anders op dan te solliciteren naar een baan bij een andere werkgever. Maar welke werkgever neemt iemand aan met een chronisch ziekte? Al met al een heel vervelende situatie die niemand had kunnen voorkomen, maar waar zowel Peter als de werkgever mee te maken had.

 

Na twee weken belt de werkgever naar Peter met het verzoek of hij langs kan komen voor een gesprek, samen met de rayonbestuurder van HZC. En dat was niet voor niets. Werkgever had een oplossing gevonden: er waren wat oudere medewerkers die buiten werkten, veel zaken voor de machinisten regelden zoals materiaal en heel veel contacten hadden om alles te regelen. Maar ze waren allemaal niet handig met een computer en de programma’s die nodig waren om bestellingen te regelen en voorraad bij te houden. Ook hadden ze het eigenlijk veel te druk dus een goede, betrouwbare ondersteuning zou welkom zijn. De vraag was of Peter dat zag zitten..

Peter begon te stralen. Zien zitten? Natuurlijk is het niet hetzelfde als op de machine zitten, maar het was een pracht oplossing die heel veel onzekerheden weg zou nemen. Hij kende het werk en had met dezelfde collega’s te maken. En heel af en toe kon hij nog even op een machine zitten, gewoon om het gevoel niet kwijt te raken. Beter dan dit zou het niet worden.

 

De werkgever heeft de afspraken over de nieuwe functie op papier gezet en de rayonbestuurder alles nog even gecontroleerd. Toen dat allemaal geregeld was kon Peter met een gerust hart aan zijn nieuwe baan beginnen. Bij zijn vertrouwde, goede en sociale werkgever.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl