Uit de praktijk: Wie eist, bewijst…

16/03/2020

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

Image by Angelo Giordano from Pixabay

 

Lex is een harde werker. Dag en nacht kunnen mensen hem bellen als er een klusje gedaan moet worden of als iemand gaat verhuizen. Hij zegt altijd ja, tenzij hij voor zijn werkgever bezig is. Want ook die kan altijd op Lex rekenen. Lex is alleenstaand en als hij werkt is hij tenminste onder de mensen, zo stelt hij. Lex is zoveel aan het werk voor zijn werkgever dat alles verder een beetje versloft. Vroeger ging hij in het weekend nog wel eens een biertje drinken met vrienden of deed hij mee in het vriendenteam van de voetbalclub. Op zondag verzorgde hij dan zijn huis, het was er altijd opgeruimd. Dat was de laatste jaren anders. Hij werkte 5 dagen per week volgens zijn contracturen, maar 5 avonden werken was geen uitzondering en de laatste 3 jaren werd hij ook bijna elke zaterdag ingepland. Dat ging lang goed en Lex verdiende hierdoor een heel goed inkomen.

 

De laatste 6 á 7 maanden merkte Lex dat hij toch wel wat veel van zichzelf geëist had. Hij werd natuurlijk een dagje ouder en zijn lichaam had meer hersteltijd nodig na een week hard werken. Doordat hij 6 dagen en 5 avonden werkte kwam hij niet aan dat herstel toe. Hij had er lang en hard over nagedacht, maar uiteindelijk besloot hij een gesprek met zijn werkgever te hebben om te vertellen dat hij echt minder wilde gaan werken. Gelukkig had Lex een prima relatie met zijn werkgever dus op maandag na het werk stapte hij onbevreesd op de werkgever af. Hij vertelde zijn verhaal en legde uit hoe hij zich voelde en zijn werkgever begreep hem volledig. Afgesproken werd dat Lex incidenteel nog ’s avonds zou werken, alleen als het echt niet anders kon. In de weekenden zou hij gewoon weer vrij zijn. En zo gebeurde.

 

Toen Lex zich na een aantal weken weer het ventje voelde begon hij zijn oude, gestructureerde leventje weer op te pakken. Hij ging eens een avondje uit, maakte alle hoeken van zijn huis schoon en bracht de administratie op orde. Zo legde hij ook zijn loonstroken op volgorde en kreeg daarbij het gevoel dat er iets niet klopte. De ene periode had hij een stuk minder dan de andere terwijl hij eigenlijk alle jaren stelselmatig dezelfde overuren had gewerkt. Tot dan toe was het niet zo opgevallen, omdat hij door al die uren meer verdiende dan hij op kon maken, maar nu was dit een ander verhaal.

 

De volgende dag belde Lex naar HZC om advies te vragen. Door zijn hele relaas was het niet iets waar zo één twee drie antwoord opgegeven kon worden dus werd de rayonbestuurder op pad gestuurd. Die hoorde bij Lex thuis het verhaal aan en nam alle loonstroken en arbeidsovereenkomst mee om alles uit te laten zoeken. De Servicedesk ging ermee aan de slag en maakte een overzicht van betalingen in relatie tot de -volgens Lex- gewerkte uren. Er waren wel weekbriefjes, maar daar stonden alleen de gewone uren op. De overuren werden hier niet op aangegeven. Verbeten rekende de Servicedesk verder: de loonsverhogingen vanuit de cao waren toegepast. Er stonden wel extra uren op de loonstroken met een betaling, maar er stond niet bij hoeveel uren. Alleen maar de woorden extra uren en een bedrag. Uiteindelijk werd geconcludeerd dat het bedrag wellicht gelijk was aan het aantal gewerkte extra uren, maar dat er geen overwerktoeslag was betaald. En met ruim 20 uur per week extra gedurende een paar jaar vertegenwoordigde dat een behoorlijk bedrag.

 

Maar ja, Lex was zo druk geweest met werken dat hij geen administratie had bijgehouden. Hij kwam niet verder dan: ík heb bijna elke avond en zaterdag gewerkt. Hij wistniet om hoeveel uur het ging, waar hij gewerkt had en wanneer. En helaas voor Lex geldt ook voor hem ‘wie eist, bewijst’.

In een gesprek met de werkgever heeft de rayonbestuurder nog een poging gedaan, maar de werkgever stelt dat hij alles betaald heeft. En aangezien niet bewezen kan worden dat dat niet zo is valt er weinig te vorderen.

 

Lex weet nu wel dat hij de HZC agenda niet voor niets heeft. Hij houdt trouw zijn uren bij en ook waar hij ze gewerkt heeft. Ook vraagt hij om een gespecificeerde loonstrook zodat hij alles kan controleren. Zijn nieuwe werkgever heeft een uitstekende loonadministratie en zorgt er voor dat alles in orde is en te controleren valt. Want ja, als gevolg van alles heeft Lex een nieuwe werkgever. Die prima relatie met de vorige is volledig verdwenen, omdat Lex zich echt tekort gedaan voelt. Gelukkig is hij het vertrouwen in anderen niet verloren en is hij nu weer met vee plezier aan het werk, maar alleen van maandag tot en met vrijdag.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl