Uit de praktijk: Misgelopen transitievergoeding

16/09/2019

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in  deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

André werkt al 12 jaar bij dezelfde werkgever. Het gaat niet altijd lekker, maar hij hoeft nog maar 3 jaar te werken tot aan zijn pensioen dus heeft hij besloten te blijven zitten waar hij zit.

Vroeger was het een leuk bedrijf met ongeveer 20 medewerkers. Er werd veel georganiseerd door de werkgever, zodat iedereen elkaar ook goed kende. Elke vrijdag een biertje op de zaak, met kerst een borrel met buffet, voor de zomervakantie een barbecue en als het bedrijf goed had gedraaid zelfs een weekend op een bungalowpark met alle medewerkers en partners. Maar door de jaren heen was het werk afgenomen en werden ook de leuke dingen minder. Medewerkers kregen nog wel een kerstpakket, maar het buffet was al afgeschaft en naar de barbecue kwam nog maar een handje vol mensen, dus daar werd ook geen aandacht meer aan besteed. En omdat het minder goed ging met het bedrijf was er al helemaal geen sprake meer van een weekend weg.

 

Langzaam maar zeker verlieten ook steeds meer collega’s het bedrijf. Ieder voelde dat het niet goed ging, dus solliciteerden ze en gingen ergens anders hun geluk beproeven. Maar dat gold niet voor André, hij hoefde nog maar 3 jaar dus hij bleef zitten waar hij zat.

 

Op een gegeven moment, vlak voor de feestdagen, werd het personeel bij elkaar geroepen op vrijdagmiddag. “Ha”, dacht André, “ze gaan de kerstbijeenkomst weer in ere herstellen.”, en hij verheugde zich op de vrijdagmiddag. Hij kwam op die bewuste middag binnen in de eens zo sfeervolle kantine en raakte even in de war. Er stond geen kerstboom, geen stapels met kerstpakketten en geen tafels met hapjes en drankjes. Al snel werd het duidelijk. De directeur stond voor de groep zenuwachtig met zijn voet over de grond te schuifelen en sprak de woorden: “dit was jullie laatste werkdag. Er is geen werk meer en we gaan de deuren sluiten”. Terneergeslagen ging iedereen, met een brief van de werkgever in de hand, naar huis. Hoezo prettige feestdagen? Iedereen zat zonder werk. Zeker voor André was het een hard gelag.

 

Hij hoefde nog maar 3 jaar, maar kon niet meer blijven zitten waar hij zat. Eenmaal thuis opende André de brief die hij mee had gekregen. Dat viel weer een beetje mee: werkgever schreef dat hij stopte met het bedrijf, maar dat iedereen wel recht had op de transitievergoeding. Dat was toch een aardig bedrag om de pijn te verzachten. André besloot gedurende de kerstperiode zoveel mogelijk te genieten en in het nieuwe jaar eens na te denken over de toekomst.

 

De kerstdagen verstreken en vlak voor oudejaarsdag ging de telefoon. André nam op en was verbaasd zijn oude werkgever aan de lijn te hebben. De werkgever bleek toch nog een klein werk te hebben wat 4 maanden zou duren. Hij vroeg André 4 maanden langer in dienst te blijven en dat deed André maar wat graag.

 

Natuurlijk was het werken niet meer zo gezellig als vroeger. Al zijn oud collega’s waren weg en hij werkte met 4 ZZP’ers die hij niet kende. Maar hij deed trouw zijn werk en toen de 4 maanden om waren, kreeg de werkgever nog een werk van een paar maanden en weer mocht André langer blijven. Zo kwam de pensioendatum steeds iets dichterbij. Tot het echt ophield. Werkgever kreeg geen nieuwe werken meer en had verlies geleden op de laatste paar werken. Hij kon zijn rekeningen niet meer betalen en het faillissement werd  uitgesproken.

 

Nu zat André echt zonder werk. En dat niet alleen: hij kreeg ook geen transitievergoeding. Het bedrijf had immers geen geld meer. Bijna een jaar langer had hij doorgewerkt en nu liep hij heel veel geld mis. Op dat moment besloot André HZC te bellen. Er is nog wel het een en ander geprobeerd, maar zoals het spreekwoord zegt: van een kale kip kan je niet plukken. En in dit geval was de werkgever de kale kip. Achteraf gezien had André HZC moeten bellen toen de werkgever hem vroeg langer te blijven. Dat voelt natuurlijk een beetje raar, want hij had nog werk en eigenlijk als enige medewerker van het bedrijf geen probleem omdat hij door mocht werken. Had hij gebeld toen werkgever hem vroeg langer te blijven, had hij in ieder geval de mogelijke consequenties voorgelegd gekregen door HZC. Dan had André wellicht een andere afweging gemaakt. Hij moet nog ruim 2 jaar tot zijn pensioen en zit nu thuis zonder werk. Waarschijnlijk blijft hij ook nu zitten waar hij zit.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl