Uit de praktijk: Loonsverhogingen na jaren alsnog uitbetaald

08/05/2020

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze nieuwe rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

Pim is tien jaar geleden bij zijn werkgever begonnen. Er was tijdens het sollicitatiegesprek meteen een klik en een groot gevoel van vertrouwen.  De werkgever was duidelijk in wat hij van Pim verwachtte en liet ook blijken dat hij Pim wel heel graag bij zijn bedrijf in wilde lijven. Om dat te benadrukken had hij meteen een blocnote gepakt, vroeg wat Pim wilde verdienen en schreef dat op het bovenste lege blad, samen met nog wat andere arbeidsvoorwaarden. Hij zette een datum en handtekening eronder en de indiensttreding van Pim was een feit. Tien jaar lang deelden ze lief en leed, voor het gevoel van Pim was het eerder een vader-zoon relatie dan werknemer-werkgever.

Pim had het geweldig naar zijn zin: hij had leuk werk, heel gezellige collega’s, werkte niet al te ver van huis en het loon werd altijd op tijd betaald. Daarnaast deed de werkgever ook niet moeilijk als je een keer wat gereedschap leende voor privédoeleinden. Kortom: alles was tien jaar lang prima. Tot Pim vroeg of hij er niet eens wat loon bij kon krijgen.

 

De eerste reactie van de werkgever was dat hij toch genoeg verdiende en een goed leven had? Pim beaamde dat, maar hoorde ook van iedereen om zich heen dat ze regelmatig een verhoging van het loon kregen. Dus belde hij toch maar eens met HZC. Pim bleek onder een CAO te werken waarin met regelmatig een loonsverhoging was afgesproken in die voorgaande 10 jaren.

Op verzoek van Pim werd door de rayonbestuurder van HZC contact gezocht met werkgever en al snel stond er een afspraak in de agenda om één en ander met werkgever te bespreken. Eénmaal op bezoek werd al snel duidelijk waarom Pim zich daar prettig voelde: zelfs het kantoor van het bedrijf voelde informeel aan en werkgever bleek een zeer relaxte en sympathieke man. Maar ja, ook sympathieke werkgevers moeten zich aan de wettelijke spelregels houden. En één van die spelregels is dat, ook al verdient iemand meer dan het loon dat in de cao is aangegeven, de afgesproken loonsverhogingen in die cao wel moeten worden toegepast. Zoals we wel vaker meemaken was werkgever hiervan niet op de hoogte. De boekhouder regelt alle zaken. Maar een boekhouder is een boekhouder en is vooral gericht op het huishoudboekje van het bedrijf. Het toepassen van een cao en het voeren van een salarisadministratie is echt een ander vak. Dat besefte werkgever zich na het gesprek ook en afgesproken werd dat HZC zou uitrekenen wat Pim al die jaren betaald had moeten hebben als de cao loonsverhogingen waren toegepast.

 

Nadat medewerkers van de HZC Service Desk uitgebreid aan de slag waren geweest met de loonstroken van Pim en de betalingen die hij had gekregen en had moeten krijgen kwam het totaalplaatje pas echt naar voren. Dat was nog grote uitzoekklus, want Pim had alleen maar dat blocnotevelletje en geen echte arbeidsovereenkomst waar alles in stond. Uiteindelijk kwam uit de berekening dat Pim echt heel veel geld tegoed had. Wettelijk gezien kan er niet meer dan de laatste 5 jaar aan tegoeden worden gevorderd, anders had Pim een leuk klein vakantiehuisje kunnen kopen. Maar er bleef nog steeds een meer dan behoorlijk bedrag staan.

Eerlijk is eerlijk: werkgever vond het veel geld, heeft even nodig gehad om aan het idee te wennen, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat Pim moest krijgen waar hij recht op had. Dus het bedrag van de vordering betalen, dat was voor werkgever geen punt van discussie.

Waar werkgever wel veel moeite mee had was dat hij Pim in een tijd van krapte op de arbeidsmarkt met een hoog loon had binnengehaald. Als dan al die afgesproken cao-loonsverhogingen moesten worden toegepast werd Pim qua loon onbetaalbaar voor het bedrijf.

 

Uiteindelijk hebben Pim en zijn werkgever samen een lang gesprek gehad over de situatie. Zonder aanwezigheid van HZC, maar vanuit de goede relatie die ze vanaf het begin af aan hadden en alleen maar verder hadden uitgebouwd. Met een brok in de keel en tranen in de ogen hebben ze besloten uit elkaar te gaan. Pim zou uit zichzelf weggaan en het geld waar hij recht op had meekrijgen. Ze wilden graag zorgvuldig omgaan met hun relatie en voorkomen dat die beschadigd zou raken.

Dus werd er een korte overeenkomst opgesteld waarbij de afspraken werden vastgelegd. Pim ging op korte termijn ergens anders werken en werkgever betaalde Pim zoals was beloofd. En de verstandhouding? Die zal altijd warm blijven.

Overigens heeft Pim nu wel een echte arbeidsovereenkomst die hij, voordat hij tekende, door HZC heeft laten beoordelen.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl