Uit de praktijk: De loopbaansores van Koos van Dijk

08/06/2020

Als medewerker Servicedesk krijg je vragen van leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

In een vorige editie kon u lezen over Piet Jansen, wiens carrière eigenlijk heel soepel verliep, weinig ups en downs, redelijk herkenbaar voor tal van onze leden. Die Piet heeft een buurman Koos, die is ook lid van HZC en wilde ook graag zijn verhaal delen; De loopbaan van Koos ging van meet af aan wel anders dan hoe die van Piet verliep.

Koos wilde graag hijsen met een mooie torenkraan, hoog boven iedereen uit, bijna met het hoofd in de wolken. Hij begreep wel dat hij hiervoor zijn vroegere hijsbewijs moest vervangen door een TCVT-boekje, weer later opgevolgd door een TCVT-pas. Zijn vragen hierover werden deels beantwoord op de website van TCVT en hij kon bellen naar de HZC-Servicedesk met zijn vragen.

 

Bij het eerste bouwbedrijf waar hij in dienst was getreden, begon het opeens te rommelen. Een voorraad bestelde goederen werd niet meer geleverd, de aanwezige, geleasede wagens werden opgehaald. Er kwamen mannen in maatpak, zonder klompen hieronder maar met nette schoenen, op het terrein en de baas was zo nerveus dat er geen land meer mee te bezeilen viel. Het loon had al een goede twee weken geleden gestort moeten worden en als Koos en zijn collega’s bij de baas informeerden waar het bleef, dan waren de antwoorden toch wel erg ontwijkend. Het kwam bekend voor, want de gelden die naar het TSF moesten, waren ook al niet meer bij en wat een toeval dat de bank het steeds weer fout deed…..

Koos belde met de HZC-Servicedesk, een check in het TSF gaf heel snel duidelijkheid over de opgelopen achterstand. Koos stuurde de benodigde stukken in, want de Rayonbestuurder zou zorgen voor een sommatiebrief aan de hoofdaannemer en druk op de ketel zetten. Op de brieven werd niet meer gereageerd door de werkgever, die mocht dat niet meer want inmiddels bleek die failliet verklaard en nam een curator de leiding over. Van de servicedesk kreeg Koos te horen waar hij aan toe was en de adviezen wat te doen, hij kon gelukkig zijn achterstallige loon en vakantierechten etc. nog halen bij het UWV. Koos werd eventjes werkloos maar belandde daarna bij een nieuwe baas, wederom onder de bouw.

 

Echter, het werd 2008 en de crisis stak de kop op. Tot overmaat van ramp werd Koos ziek, rugklachten, knieklachten, je kent het wel. Afijn, er speelde nog meer, want zijn vrouw was er vandoor gegaan en eiste wel alimentatie. Weer een andere buurman zat te zeuren over de hoogte van de schutting en het recht van overpad. Koos zat erdoorheen en besloot de HZC-Servicedesk te bellen. Hij werd door de juridisch medewerkster teruggebeld met advies over de scheiding, de alimentatie en de schutting en informatie over door welke partij hij bijgestaan kon worden in deze privékwesties. De HZC-Servicedesk gaf aan Koos alle informatie door over zijn rechten en plichten tijdens ziekte in relatie tot zijn baan, over zijn rechten op ziekengeld en over zijn eventuele rechten op WIA of WW als de 104 weken voorbij zouden zijn die de werkgever moest doorbetalen.

Ook kon de HZC-Servicedesk hem bijstaan en voor hem zijn rechten op premievrij pensioenaanvragen, zijn eindejaarsuitkering regelen van bpfBOUW en hem informeren over zijn recht op een arbeidsongeschiktheidspensioen. Na enige tijd WIA belandde Koos alsnog in de WW en vanuit de WW in de IOAW.  Nu is het mooie, Koos was wel van zijn rugklachten af, maar zag een baan met klimmen in een torenkraan niet meer zitten. Hij besloot zich te laten omscholen tot beroepschauffeur, maar had wat gelezen over code 95. Wat was daar ook alweer mee? Hij belde de HZC-Servicedesk en kreeg daar nadere informatie.

 

Koos ging aan de slag bij een LEO-werkgever en reed rond als chauffeur, tot grote tevredenheid van hemzelf en van zijn baas. Maar Koos werd 58 jaar en wilde eens kijken wat er mogelijk was om de werkweek wat in te korten. Hij hoorde via via van de seniorenregeling/4-daagse werkweek en nam wederom contact op met de HZC-Servicedesk. Er werd informatie gegeven en een loonstrook werd gedraaid met daarop een indicatie wat dit zou gaan betekenen voor het netto loon. Afijn, Koos zijn vrouw was er niet meer, dat scheelde een boel in de knip en Koos ging op deze geboden kans in, 80% werken en 90% loon, wat wil je nog meer?

Toen bedacht Koos zich dat hij er wel oren naar had om ZZP-er te worden op die vrijgekomen dag in de week. Maar hoe moest hij dat beginnen en waar moest hij aan denken? Via de HZC-Servicedesk kreeg hij een startpakket aan informatie. Nou, Koos kwam erachter dat ZZP-er worden voor hem geen walhalla zou inhouden, dus hij liet dit plan gauw in de ijskast glijden.

Totdat Koos op enig moment erachter kwam dat zijn baas hem naar plekken liet rijden waar hij zich van top tot teen moest kunnen identificeren. Het was gewoon eng, Area 51 was er niks bij. Hij belde de HZC-Servicedesk en informeerde naar zijn rechten en plichten.

 

Zijn werkgever echter vond het niet leuk dat Koos zo mopperde en gaf hem te verstaan dat hij maar “op moest rotten”. Over dit “ontslag” nam hij direct contact op met de HZC-Servicedesk en de Rayonbestuurder. Het werd vrij makkelijk opgelost, want de werkgever had niet aan de eisen bij ontslag voldaan en met een biertje en een sigaar werd de ruzie uitgepraat.

Toen Koos 65 werd, wilde hij weten of hij alvast met pensioen kon. Hij had ook nog wel een lijfrentepolis gevonden. Hij kwam bij de HZC-Servicedesk en het pensioen werd bekeken, berekend en hij werd geholpen met de aanvraag. De lijfrente werd globaal besproken en Koos ging hiervoor verder in zee met een assurantietussenpersoon.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl