Uit de praktijk: Jongensdroom of volwassen nachtmerrie

04/02/2021

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

Perry is chauffeur. Sinds 15 jaar heeft hij zijn groot rijbewijs en had hij op verschillende vrachtwagens gereden. Vroeger werkte hij in de bouw als machinist, maar was ontslagen tijdens de crisis. ‘Om bedrijfseconomische reden’ zoals ze dat met mooie woorden noemden. Omdat hij en zijn vrouw altijd samen hadden gewerkt beschikten ze over een behoorlijke spaarrekening. En toen Perry ontslagen werd besloot hij het roer om te gooien. Hij had een aantal goede gesprekken met zijn vrouw, want hij had een paar duizend euro van de spaarrekening nodig. Hij ging zijn groot rijbewijs halen om zijn jongensdroom te vervullen: chauffeur worden!

 

Toen hij zijn vrachtwagenrijbewijs had gehaald begon hij in de transport sector. Rijden op het buitenland, maar wel binnen Europa. Eten in truckersrestaurants waar je van die grote borden met geweldige stukken vlees kreeg. Een klein glaasje drinken vlak voordat je ging slapen in de cabine van je vrachtwagen. De vrijheid van het rijden op de buitenlandse wegen. Het leek hem geweldig!

Maar dat viel al snel tegen. Hij hield het een paar jaar vol, maar het waren lange weken. Maandag om 05.00 uur wegrijden en pas op vrijdagavond laat of soms zelfs op zaterdag terugkomen. Je dan nog melden op de zaak, de auto wassen… Kortom: er bleef bijna geen weekend over en hij zag zijn vrouw nauwelijks. Ook zij ging merkbaar gebukt onder zijn afwezigheid. Dus ging Perry werken als chauffeur in Nederland. Lange dagen, maar wel elke avond thuis. Dat beviel hem beter en dat ging jaren goed. Tot zijn gezondheid hem dwong ook daar verandering in aan te brengen. Regelmaat was heel belangrijk voor zijn gezondheid, dus die lange dagen op de vrachtwagen konden niet meer. Na lang zoeken vond Perry een bedrijf waar hij met de vrachtwagen kleine meubels moest bezorgen bij klanten. Dat was top! Hij ging ’s morgens om 7.00 uur laden en had een planning waarbij hij de laatste bezorging om 16.00 uur had. Zelfs als hij hier en daar vertraging op liep, was het nog steeds te overzien.

 

Waar Perry niet op gerekend had, was de stress die dit werk met zich meebracht. Alles was strak ingepland en klanten begonnen te klagen zodra hij een beetje laat was. Vervolgens hadden ze ook nog wensen bij de aflevering. ‘Kunt u het kastje even naar boven brengen’ of ‘Wilt u de oude stoel even voor mij buiten zetten’  of ‘Kunt u het voor mij afmonteren’ waren zomaar wat vragen die hij van klanten kreeg. Hij moest overal ‘nee’ op antwoorden, want er werd tot aan de deur bezorgd en verder niet. Sommige klanten gingen dan zo tekeer dat Perry met zijn zachtaardige karakter hier last van kreeg. Hij ging steeds harder rijden en jakkeren om op tijd te zijn en merkte dat de stress hem parten begon te spelen. Hij had slapeloze nachten en als hij sliep had hij dromen over kwade klanten die hem achterna zaten. Hij probeerde hier met zijn werkgever over te praten, maar die zei alleen maar dat alle chauffeurs last hadden van lastige klanten.

 

Op een dag had Perry een aantal klagende klanten achter elkaar gehad. Eén was zelfs agressief geworden. Hij voelde door de stress zijn buik samenkrimpen en het werd alleen maar erger. Het werd zo erg dat hij bij het eerste beste tankstation zijn wagen naar het parkeerterrein reed, uit de auto sprong en naar het toilet holde. Toen hij een kwartier later weer terug kwam zaghij dat het fout was gegaan. In zijn haast was hij de handrem vergeten en de vrachtwagen was tegen een betonnen container gereden. Schade aan de wagen, dat zou de baas niet leuk vinden!

Eénmaal op de zaak bleek dat zacht uitgedrukt. Zijn baas ging nog erger te keer dan alle klanten van die dag bij elkaar. Het kwam erop neer dat Perry zelf voor de schade opdraaide en hij hoorde nog wel hoeveel dat was! Dit was voor Perry de druppel. Hij nam ontslag en ging ergens anders werken. In een baan zonder stress.

 

Drie weken na zijn vertrek kreeg hij een brief met loonstrook van zijn oud werkgever. Het loon en vakantiegeld wat hij nog te goed had, was niet voldoende om de schade te betalen. Volgens zijn ex-werkgever was de schade ruim € 4.000,- euro en Perry had nog € 2.950,- te goed. Hij kreeg niet betaald en hij moest volgens de ex-werkgever blij zijn dat ze het er verder bij lieten zitten.

Perry schikte zich hierin, maar zijn vrouw  niet. Waren ze helemaal gek geworden! Hem continue opjagen in stress, niet naar hem luisteren als hij wil vertellen dat hij het niet aan kan en dan nu deze reactie? Ze pikte het niet en belde met HZC.

 

De rayonbestuurder hoorde het verhaal van Perry , las de brief en bestudeerde de loonstrook. Na een en ander te hebben uitgezocht werd Perry de volgende dag gebeld door HZC: de loonstrook klopte voor wat betreft de eindafrekening. En de CAO voor het Beroepsgoederenvervoer was duidelijk: de schade kon alleen verhaald worden op de chauffeur als er sprake was van opzet of roekeloosheid. Dat was hier absoluut niet het geval. En inhouding van het loon mocht al helemaal niet. Als de ex-werkgever van mening was dat Perry de schade moest betalen, dan had hij dat moeten vorderen bij Perry en met bewijzen moeten komen dat Perry schuld had. Maar het niet betalen van loon waar voor gewerkt was, dat kon absoluut niet.

 

De rayonbestuurder besloot met de ex-werkgever van Perry te bellen. Die had een heel zielig verhaal dat de zaken zo slecht gingen. Ja, dat is natuurlijk heel vervelend, maar dat doet niets af aan het recht van Perry om zijn eindafrekening betaald te krijgen, reageerde de rayonbestuurder op de klaagzang. De ex-werkgever bleef bij zijn mening en zei dat hij een advocaat in zou schakelen. HZC zou nog van hem horen. Dagen gingen voorbij en regen zich aaneen tot weken. Niets kwam er van de ex-werkgever, dus besloot de rayonbestuurder om een brief te sturen met vordering van de eindafrekening. Er kwam geen reactie. Een aanmaning werd verstuurd. Er kwam geen reactie. Vervolgens werd de advocaat van HZC ingeschakeld. Die schreef werkgever een laatste waarschuwing, anders zou er een bezoek aan de rechtbank worden gebracht. En eindelijk kwam er een reactie. De Ex-werkgever had eindelijk een advocaat geraadpleegd en die had hem duidelijk gemaakt dat een rechtszaak hem meer zou kosten dan het betalen van de eindafrekening en dat de chauffeur niet verantwoordelijk kon worden gesteld voor de schade. De ex-werkgever betaalde Perry en daarmee kon het boek gesloten worden. En Perry? Die heeft een wereldbaan in de regio waar hij woont gevonden. Hij is elke dag op tijd thuis voor het eten en stapt lachend door de voordeur na een werkdag. Hij heeft zijn jongensdroom gevonden!

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl