Uit de praktijk: Samen gaan of uit elkaar gaan….

23/03/2021

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

Foto door Sora Shimazaki via Pexels

 

Veel bedrijven zijn continu bezig met ontwikkelingen op het gebied van klantvriendelijkheid en efficiënter werken. Vooral bij grote bedrijven verandert er nogal eens iets in de organisatiestructuur. Afdelingen worden uitgebreid of ingekrompen, gesplitst of juist samengevoegd. Dit laatste gebeurde ook bij het bedrijf waar Abel al jaren werkte.

 

Het was een grote werkgever met diverse vestigingen verspreid over het hele land. Op één van die vestigingen, in het zuiden van Nederland, werkte Abel bij de materieeldienst. Vanuit daar werd hij ingezet binnen het bedrijf, hij werd als het ware met zijn machine verhuurd aan allerlei bouwwerken van zijn eigen bedrijf. Op die manier reisde hij van hot naar her met zijn machine. Soms werkte hij langere tijd verder van huis en zat hij doordeweeks in de kost. Maar er waren ook weken dat hij elke dag op een ander project zat en ’s avonds gewoon thuis at en sliep. Abel deed dit al meer dan 20 jaar bij dit bedrijf en hij vond het heerlijk. Een beetje avontuurlijk wel. En als iets hem niet beviel dan zei hij dat gewoon. Dat vonden mensen niet altijd leuk, maar ach, hij werd niet betaald om leuk gevonden te worden. Al met al was Abel eigenlijk best tevreden met zijn leven.

 

Toen op een dag de zoveelste memo van het bedrijf in zijn mailbox kwam, las hij alleen het onderwerp. ‘Alweer een wijziging in de organisatie’ dacht Abel, en verwees het memo zonder het te lezen naar de prullenbak. Hij was niet geïnteresseerd in al dat kantoor gedoe, hij werkte niet voor niets als machinist. Maar dit keer had Abel misschien wat meer interesse moeten tonen….

Een week nadat hij het memo had weggegooid kwam zijn projectleider op het werk naar hem toe. Of hij die middag tijd had voor een overleg. Natuurlijk had hij dat, het was de projectleider die het vroeg. Op het afgesproken tijdstip zette Abel zijn machine aan de kant en liep naar de keet. Daar zat de projectleider met allerlei papieren voor zich een beetje onrustig te schuifelen. Toen Abel eenmaal zat, stak de projectleider van wal. ‘Vorige week heb je een e-mail ontvangen over veranderingen in de organisatie, waarin onder andere stond dat we materieeldiensten gaan samenvoegen’ begon hij. Abel knikte en dacht ‘dat zal wel die mail zijn die ik heb weggegooid’, maar concentreerde zich meteen weer op het verhaal van de projectleider. ‘Dit betekent dat we efficiënter kunnen werken en daardoor eigenlijk machinisten over hebben. Ik zal het maar zeggen zoals het is: we willen de arbeidsovereenkomst met jou ontbinden’ vertelde de projectleider.


Wat had hij nou aan zijn machine hangen? Hoorde hij het goed? Werd hij ontslagen? Abel was in eerste instantie met stomheid geslagen. Toen hij zichzelf weer bij elkaar had geraapt stamelde hij alleen maar ‘Waarom ik?’. ‘Tja’, antwoordde de projectleider , ‘wij kunnen niet zo goed met elkaar overweg. Ik heb heel veel moeite met het commentaar wat je overal op levert en ik heb je al vaker gezegd dat je niet zo negatief moet doen. Jouw houding heeft een enorm vervelend effect op de sfeer op een werk. Sommige mensen zijn zelfs bang voor je. Het lijkt je niet te interesseren en er verandert niets,dus dacht ik dat dit het moment zou zijn om uit elkaar te gaan, lichtte de projectleider toe. ‘Binnen een week krijg je een overeenkomst voorgelegd waar alles in staat en als je daar vragen over hebt, moet je met de afdeling Personeelszaken bellen, besloot hij het gesprek en stond op en liep weg. Abel bleef verbijsterd achter.

En ja hoor, 5 dagen later kreeg hij allerlei papieren thuisgestuurd. Beëindigingsovereenkomst stond er vetgedrukt bovenaan. Dit was waar hij op wachtte. Abel kwam in actie en belde HZC om zijn verhaal uit de doeken te doen.

 

De dag erna zat de rayonbestuurder aan zijn eettafel. Zijn arbeidsovereenkomst en beoordelingsgesprekken moesten worden opgezocht en werden doorgenomen. Zijn beoordelingen waren voor wat betreft zijn werk goed. Er was inderdaad vaker gesproken over zijn commentaar overal op maar ja, dat was alleen maar omdat anderen het werk vaak niet snapten, vertelde Abel en hij kwam met allerlei voorbeelden. Na een gesprek van meer dan een uur begreep Abel wel dat het niet goed was overal commentaar op te leveren, zeker niet als je dat ook op de projectleider deed. De rayonbestuurder vroeg of hij wilde leren dat er ook andere manieren waren om iets duidelijk te maken en dat het soms beter is om je mond te houden. ‘Hoezo? Hoe dan?‘ vroeg Abel.

De rayonbestuurder lichtte toe dat er wel vaker over zijn gedrag gesproken was, maar dat werkgever er niets aan had gedaan om hem te helpen dat gedrag te veranderen. En dat waren ze eigenlijk wel verplicht. En het was al helemaal geen reden om hem te ontslaan, kreeg hij ook nog te horen. Het dienstverband kon alleen ontbonden worden als hij instemde. Nou, dat wilde Abel helemaal niet. Hij had het al zo lang goed naar zijn zin. Hij wilde er helemaal niet weg. Maar hij wilde wel een eerlijke kans om daar te kunnen blijven werken. De rayonbestuurder vertrok met de belofte contact met de werkgever op te nemen en daarna Abel te bellen.

 

De volgende dag belde de rayonbestuurder inderdaad op. En met goed nieuws ook nog. De rayonbestuurder had gebeld met Personeelszaken en die begrepen ook wel dat ontslag niet mogelijk was. Dus als er geen wederzijds goedvinden was, dan moest er een andere oplossing komen. Want er moest wel iets veranderen. De werkgever verklaarde zich bereid om geld te investeren om Abel te laten coachen op zijn gedrag en de rayonbestuurder beloofde voor een geschikte coach te zorgen.

Een week later had Abel zijn eerste gesprek met de coach en er volgden er meer. Hij kreeg steeds meer inzicht in zijn eigen gedrag en zag vooral hoe dat voor anderen was om steeds met zijn commentaar geconfronteerd te worden. Hij leerde dat hij commentaar leverde omdat hij onzeker was. Daarom wilde hij aan iedereen laten zien en horen dat hij alles kon en wist. Langzaam maar zeker veranderde het gedrag van Abel en kreeg ook zijn omgeving door dat hij veel positiever en opgewekter in het leven stond. Hij luisterde meer en was ook in staat ‘gewoon’ een praatje te maken. Maar het hoogtepunt voor Abel was toch wel zijn beoordeling. Vol met complimenten over zijn gedragsverandering en hoe hard hij had gewerkt om dat te bereiken. En de beoordeling was ondertekend door zijn eigen projectleider!

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl