Uit de praktijk: Lekker leesbaar

30/04/2021

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

 

 

Wim was de jongste niet meer. Hij was bijna 60 en werkte al heel z’n leven bij één en dezelfde werkgever. Hij vond zijn werk al jaren saai en eentonig, maar het verdiende goed. Hij had ook een goede werkgever: die stond voor zijn mensen en zorgde ervoor dat het loon altijd op tijd was. Daarom was Wim er ook altijd blijven werken. Hij had een gezin met 4 kinderen. Zijn vrouw zorgde ervoor dat thuis alles op rolletjes liep en hij zorgde voor brood op de plank. Hij focuste op zijn werk, want voor hard werken was Wim nooit te beroerd geweest. En doordat zijn vrouw het huishouden bestierde kon hij gaan zitten als hij thuiskwam.

Afgelopen jaar was de laatste van vier kinderen de deur uitgegaan zoals ze dat noemden. Hij was nu samen met zijn vrouw in hun gezellige, niet al te grote huis en doordat ze nog maar tweeën waren hadden ze het een stuk makkelijker gekregen. Het huishouden was minder druk en bewerkelijk en daarom had zijn vrouw haar vleugels uitgeslagen. Voor het eerst in haar leven had zij een baantje: ze werkte 3 ochtenden in een winkel en vond het heerlijk. Als hij ’s avonds thuiskwam had zij allerlei leuke verhalen over haar werk en collega’s. Wim wilde dat ook, maar zijn werk was zo saai dat hij niets te vertellen had.

Op een dag gebeurde wat Wim nooit voor mogelijk had gehouden: hij werd door een werkgever gevraagd of hij bij hem wilde komen werken. Trots en gevleid besprak hij ’s avonds met zijn vrouw wat hem was overkomen. Wim vond het eigenlijk wel eng, maar tegelijkertijd was dit zijn kans om op zijn leeftijd nog iets leuks te gaan doen. Hij werkte zijn hele leven al onder de bouw-cao en dat bleef ook zo en ook zijn loon bleef hetzelfde. Hij kreeg zelfs een autootje om naar zijn werk te rijden, iets wat hij nooit had gehad. De werkgever was een no-nonsens type en hield niet van uitgebreid doen waar het kort kon. En het werk was een stuk interessanter dus had hij ’s avonds ook een keer iets te vertellen. Wim aarzelde niet langer, las de lekker leesbare arbeidsovereenkomst door, ondertekende met een zwierige handtekening en nam ontslag. Vol goede zin ging hij aan de slag bij zijn nieuwe werkgever.

Een maand of acht later begonnen de problemen. Wim kreeg een gesprek op kantoor, waarin de werkgever vertelde het niet goed ging met het bedrijf. Hij hoopte dat dat tijdelijk was en het werk weer aantrok, maar kon het niet beloven. De PFAS, de stikstof en nu de Corona maakte dat er geen nieuw werk binnen kwam en het werk wat er nog was, was niet veel meer. Als Wim wilde blijven moest hij 10% van zijn loon inleveren. Ook moest hij zijn eigen vervoer gaan regelen, want de auto ging de deur uit. Wim begon te sputteren want daar was hij het helemaal niet mee eens. Hij had potdikkie net zijn privéauto verkocht omdat het bedrijfsautootje meer dan voldoende voorzag in de vervoersbehoeften. Waarom moest het zo nodig veranderen? Het was toch goed zo? Die tegenslag voor zijn werkgever zou toch maar tijdelijk zijn? Maar de werkgever bleef erover bezig en werd uiteindelijk boos omdat Wim niet meewerkte. Zo boos dat hij tegen Wim zei: ‘Ik heb het recht om dit te doen om mijn bedrijf te redden en als je niet meewerkt, dan ga je maar weg.’

Geschrokken besloot Wim naar HZC te bellen, waar hij via de servicedesk in contact kwam met zijn rayonbestuurder. Hij moest alle stukken die hij bij zijn indiensttreding had gekregen opsturen, samen met zijn laatste loonstrook. Want helaas, door de Corona zat een huisbezoek er niet in. Erzou eerst eens goed naar de stukken gekeken worden en op basis daarvan stappen worden gezet. Alles uiteraard in overleg met Wim. Een dag later werd hij al teruggebeld. Er was een probleem. De werkgever had een korte en duidelijke arbeidsovereenkomst opgesteld die Wim had getekend. In deze korte arbeidsovereenkomst stond veel niet beschreven. Er stond een functie en loon in, maar er stond geen cao genoemd. Wat er wel in stond was een éénzijdig wijzigingsbeding. En Wim had door het ondertekenen ingestemd met dit beding. Hij had zich nooit afgevraagd wat het betekende, alles zou tenslotte hetzelfde blijven, dacht hij. Tja, dat had werkgever wel gezegd, maar niet opgeschreven. En als er dan ook nog een éénzijdig wijzigingsbeding was opgenomen, dan was er eigenlijk niets tegen in te brengen. De werkgever mocht zonder instemming van Wim wijzigingen doorvoeren als hij kon aantonen dat hij een zwaarwegend belang had. En als het inderdaad minder was met het werk, dan was het zwaarwegend belang dat het financieel slecht ging met het bedrijf.

Wim zat in zak en as. Hij dacht dat hij zo’n korte, lekker leesbare arbeidsovereenkomst zelf wel kon beoordelen en had getekend. Hij zag nu wel in dat het beter was geweest om HZC naar de overeenkomst te laten kijken voordat hij zijn handtekening had gezet. Dan was dit allemaal niet gebeurd. HZC heeft nog voor hem kunnen regelen dat het loon niet meteen met 10% naar beneden ging, maar in 2 stappen van 5%. Dan kon hij er een beetje aan wennen.

Uiteindelijk is het nog goed gekomen met Wim. Zijn oud werkgever hoorde wat er was gebeurd en had Wim gevraagd terug te komen. Wim hoefde daar niet over na te denken. Saai werk, maar een degelijke en betrouwbare werkgever. Binnen mum van tijd was hij terug in dienst bij zijn oud werkgever en beleefde gelukkig niets spannends meer. Hij luisterde liever naar de verhalen die zijn vrouw vertelde als zij uit haar werk kwam.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl