HZC-voorzitter René van der Steen overleden

Begin mei werd Vakvereniging Het Zwarte Corps opgeschrikt door het overlijden van haar voorzitter René van der Steen (64 jaar). René had al enige tijd last van zijn gezondheid. Tot voor kort leek het erop dat hij zich desondanks - met alle energie die hij had - kon en wilde blijven inzetten voor HZC. Een operatie begin april was echter een te grote aanslag op zijn lichaam. Na enige tijd werd duidelijk dat hij daar niet meer van zou herstellen.

Gisteren heeft in beperkte kring de uitvaart plaatsgevonden. Wij zijn met ons hart bij zijn vrouw Joke, de kinderen en de kleinkinderen en wensen hen veel sterkte in deze moeilijke tijd.

De familie heeft op dit moment veel te verwerken. Graag verzoeken wij u blijken van medeleven te richten aan HZC (Postbus 2060, 3430 CH Nieuwegein). Wij zullen ervoor zorgen dat uw medeleven wordt overgebracht aan de familie.

IN MEMORIAM

René van der Steen

27 april 1957 – 3 mei 2021

In maart 1975 meldde zich een lange, slanke jongeman, 17 jaar jong. Hij kwam van de SOMA in Ede en wilde machinist worden, “net als mijn vader en een goeie ook”. En dus ook lid van Het Zwarte Corps, want zo hoort het. “En maak mijn maten ook maar gelijk lid”.

Opgegroeid in de salonwagen was hij letterlijk vanaf dag één verbonden met het machinistenberoep. Maar toen deze jongeman zich meldde als lid, konden nog weinigen vermoeden hoe innig verbonden met elkaar René van der Steen, het machinistenberoep en Vakvereniging Het Zwarte Corps een leven lang zouden zijn.

Het was logisch dat na de middelbare school de SOMA in Ede het volgende station was. Een station waar zich een vriendengroep voor het leven vormde. Na de SOMA kwam René in de wegenbouw terecht. Lang heeft hij gewerkt bij Elshout. Daar bleek al snel uit welk hout hij gesneden was: een prima machinist, maar ook sociaal en rechtvaardig. Waar anderen dat vooral verkondigden in de keet als de baas er niet bij was, kreeg die baas het van René ook recht voor zijn raap mee. Het was dan ook niet vreemd dat hij al snel in de ondernemingsraad terecht kwam en daar voor het eerst de rol kreeg van belangenbehartiger van zijn collega’s.

Binnen HZC begon hij met het bezoeken van afdelingsactiviteiten, samen met zijn vader die hij tevoren ophaalde. In vergaderingen van de afdeling Made viel hij al snel op, niet alleen door zijn postuur, maar ook door zijn goede inbreng. Bij het vertrek van Staas Roelands werd René de nieuwe secretaris van de afdeling. Daarmee had hij de eerste stap gezet in een lange carrière als vakbondsbestuurder. Snel daarna werd hij ook afgevaardigde naar de Algemene Vergadering en in 1998 volgde de verkiezing tot hoofdbestuurder. Ook als hoofdbestuurder had hij de hem kenmerkende opbouwend kritische inbreng. In zijn opvattingen rechtlijnig, maar als je zijn vertrouwen gewonnen had ook volstrekt trouw en altijd betrouwbaar.

Dit waren goede eigenschappen voor zijn volgende stap binnen HZC, toen hij in 2004 in de voetsporen trad van Jan Arensman in de functie van rayonbestuurder. Een gewaagde stap vanuit de bekende wereld van de wegenbouw, waar hij alle kneepjes van het vak kende. In die nieuwe wereld van rayonbestuurder was kennis van het machinistenvak een pre, maar kennis van arbeidsrecht, sociale zekerheid en cao’s een noodzaak. Alle wilskracht en gedrevenheid waren nodig en in de auto werd ieder uurtje tussen twee afspraken in benut om cao’s en de “blauwe bijbel” van de rayonbestuurder te bestuderen. Overigens ook een stap die alleen maar mogelijk was als je gezin er volledig achter stond, want niet alleen moet de rayonbestuurder op de meest vreemde tijden paraat staan, in die tijd werd er voor beurzen en activiteiten een beroep gedaan op het hele gezin.

Ook in zijn functie als rayonbestuurder vielen zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid en solidariteit, zijn wilskracht, gedrevenheid en betrouwbaarheid op. Hij was gemakkelijk bereikbaar voor de leden en voerde menig keukentafelgesprek. In zijn functie bouwde hij aan een solide netwerk onder werkgevers, die in hem en dus in HZC een betrouwbare wederpartij zagen. Met Van der Steen kun je zaken doen, dat wisten ze. Tenminste als je zelf als werkgever zijn vertrouwen waard was.

HZC was er trots op dat het in eigen machinistenkring iemand vond die alle kwaliteiten had om in het overleg met sociale partners een prominente rol te vervullen. Toen eind 2008 een opvolger gevonden moest worden voor Kees van Dongen koos de Algemene Vergadering René tot voorzitter van Vakvereniging Het Zwarte Corps. Onder zijn leiding groeide het vakmanschap uit tot één van de centrale thema’s voor HZC. Met het Nieuwe Draaien en de Green Deal liet HZC zien mee te willen denken in innovatieve processen. Door zijn kennis van het machinistenvak kwam HZC aan steeds meer tafels te zitten waar kennis van het vak node gemist werd. De werkgevers van de VVT en René namens HZC konden na jarenlange pleidooien op hun conto schrijven dat het hijsen met torenkranen veiliger werd doordat hijsbegeleiders verplicht een certificaat moeten hebben.

Daarnaast loodste René HZC binnen bij de VCP, een vakcentrale waar het vakmanschap voor alle aangesloten bonden centraal staat. Hij wist daardoor voor elkaar te krijgen dat er ook op landelijk niveau aandacht is voor de obstakels die stikstofregels opwerpen voor de wegenbouw. En dat in het pensioenakkoord aandacht kwam voor de mogelijkheid om eerder te stoppen als je al heel veel jaren gewerkt hebt.

René vond dat hij nog niet klaar was. Hij wilde er nog een periode als voorzitter vol voor gaan. Op 17 april dit jaar, tijdens zijn ziekbed, gaf de Algemene Vergadering aan daar vertrouwen in te hebben door hem met een royale meerderheid te herkiezen. Helaas is het hem niet meer gegeven.

René van der Steen, de machinisten en HZC: unieke verbondenheid een leven lang. René van der Steen, een te kort leven.