Uit de praktijk: Dat kan ik zelf wel….

19/07/2021

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Dirk werkt al heel zijn leven in de groensector. Als tiener was hij als machinist de sector binnen gekomen en er altijd blijven hangen. Hij had het altijd goed naar zijn zin gehad en het voordeel van binnen de sector blijven werken, was dat je pensioen bij één pensioenfonds was ondergebracht. Helaas was wel de AOW-datum een paar keer verschoven, dus Dirk moest nog even door met werken. Van alleen vroegpensioen kon hij namelijk niet leven, want ondanks zijn leeftijd – hij was 61 jaar- had hij een rijk uitgaansleven. Hij had een grote schare vrienden en vriendinnen die hem altijd wisten te vinden als er iets ondernomen moest worden. Hij ging minstens één keer in de week uit eten, ging veel naar concerten en festivals, maakte graag stedentripjes en liep alle verjaardagen af en kwam nooit met lege handen. Hij strooide met geld, maar kon het zich veroorloven. Hij had geen vrouw en kinderen en straks een heel goed pensioen, dus hij hoefde nergens voor te sparen.

Tot er een flinke kink in de kabel kwam. Het bedrijf waar hij werkte ging totaal onverwacht failliet. Van de één op de andere dag stond Dirk op straat. Hij belde met HZC en vroeg wat hij moest doen, waarna de rayonbestuurder bij hem op bezoek kwam. Samen zochten ze uit wat Dirk nog te goed had van zijn werkgever, vulden het faillissementsformulier van het UWV in en vroegen WW aan. Enige tijd later belde Dirk dat hij al zijn geld wat werkgever hem nog schuldig was van het UWV had gekregen en hij had ook bericht gekregen dat hij recht op WW had. Dirk was opgelucht dat alles geregeld was. Hij bedankte de rayonbestuurder en het dossier werd gesloten.

Jaren later kwam de rayonbestuurder toevallig weer in contact met Dirk. Niet omdat hij hulp nodig had, maar omdat hij jubilaris was. En toen hoorde de rayonbestuurder het verhaal van wat Dirk allemaal was overkomen.

Vanaf dat Dirk in de WW was beland had hij besloten het eerst maar eens even rustig aan te doen. Hij solliciteerde wel maar had niet direct haast om weer aan het werk te gaan. Hij had heel zijn leven hard gewerkt, dus het mocht wel even wat minder vond hij. Na een half jaartje werd hij serieuzer in het solliciteren. Toch lukte het hem maar niet om werk te vinden. Hij had altijd hetzelfde gedaan en eigenlijk nooit iets bijgeleerd door een cursus of door ervaring. Hoe langer het duurde, hoe meer stress Dirk kreeg. De WW-periode liep over een paar maanden af en uit pure wanhoop melde Dirk zich ziek bij het UWV. Hij had al jaren allerlei klachten zoals een pijnlijke schouder en regelmatige rugpijn. Hij hoopte hiermee iets meer tijd te winnen.

Dirk vertelde dat hij nog best wel een tijdje arbeidsongeschikt was geweest en uiteindelijk zelfs een WIA-uitkering kreeg omdat de arts van het UWV vond dat hij niet meer 5 dagen kon werken. Hij had nu voor bijna 60% een WIA-uitkering. Maar dat loste zijn probleem niet op. Sterker nog, het werd er erger door. Hij had inmiddels geen WW-rechten meer en maar 60% inkomen. Recht op bijstand had hij ook niet, want die 60% was weer hoger dan het bijstandsniveau. En een baan vinden? Vergeet het maar. Welke werkgever wilde een machinist voor 2 dagen?

De rayonbestuurder vroeg waarom Dirk zich niet gemeld had. HZC had je wellicht kunnen helpen, vond de rayonbestuurder. Maar Dirk gaf aan dat een vriend van hem had gezegd dat hij hem wel wilde helpen. Dirk had die hulp graag aanvaard, want die vriend kon heel goedbrieven schrijven. Dat had hij ook gedaan. Naar het UWV, zowel naar de afdeling WW als de afdeling Juridische Zaken en naar de gemeentelijke bijstand. Die vriend had hem echt heel goed geholpen, maar het had helaas niets opgeleverd, vertelde Dirk.

De eerlijkheid van zijn verhaal sierde hem, maar Dirk had zich lelijk in de vingers gesneden. Want die vriend had wel mooie brieven geschreven, maar was totaal niet bekend met het overheidssysteem dat UWV heet. De brieven die de vriend had geschreven waren misschien wel mooi en goed, maar hij had er wel veel tijd voor nodig. Ze waren allemaal te laat verstuurd, maanden na de beslissing van het UWV. Het UWV had het bezwaar afgewezen omdat het te laat binnen was gekomen, dus er werd niet eens meer naar de inhoud gekeken.  Dirk had zich aan de voorkant al moeten laten adviseren over het UWV-traject en of het wel zo verstandig was om het op een WIA-keuring aan te laten komen. Hij had zijn klachten overdreven, hij werkte daarvoor jarenlang door met deze zelfde klachten aan zijn lichaam. Hij had overdreven om tijd te winnen, nou dat was gelukt. Maar financieel was het één groot drama geworden en er was geen weg terug meer.

We zullen nooit zeker weten of de uitkomst met hulp van HZC anders was geweest, maar we weten wel zeker dat we hem beter hadden kunnen informeren over mogelijke gevolgen voordat het te laat was, welke stappen er genomen moesten worden en binnen hoeveel tijd er gereageerd moest worden. En ook brieven schrijven kunnen we heel goed.

Maar ja, daar was niets meer aan te doen. Dirk kan nu alleen nog met smart wachten op zijn AOW-leeftijd om te gaan genieten van zijn AOW en pensioen of hopen dat er toch nog een leuke baan in het verschiet ligt. En tot die tijd heeft hij geen geld voor feestjes, concerten en uit eten gaan.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl