Uit de praktijk: Soms is sorry niet genoeg

06/01/2022

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Jack is een vrolijke man van 36 jaar. Hij zit goed in zijn vel en daar heeft hij alle reden toe. Hij is zielsgelukkig met zijn gezin. Zijn vrouw en hij zijn na 10 jaar nog steeds stapelgek op elkaar en ze hebben 3 schatten van kinderen die kerngezond zijn. Ze hebben een leuk huis met een ruime tuin en hebben het financieel goed. Jack heeft een prima baan bij een werkgever waar hij al zijn halve leven werkt. Net van school is hij daar als jongste machinist begonnen en inmiddels is hij opgeklommen tot uitvoerder. In de weekenden leent hij wel eens gereedschap van zijn werkgever om bij vrienden en familie te helpen met de tuinaanleg en ook het benodigde materiaal mag hij tegen inkoopsprijs kopen. Hij heeft altijd een uitzonderlijke goede relatie met zijn werkgever gehad, die als een soort vader fungeerde voor de jonge medewerkers binnen het bedrijf. Maar helaas is de oude man enkele jaren geleden overleden. Het bedrijf is overgenomen door de oudste zoon en daar heeft Jack ook een prima relatie mee, al is die niet zo goed als met de oude werkgever.

De laatste tijd lijkt het wel of er iets veranderd is bij het bedrijf en dat zit hem niet helemaal lekker …

Er worden steeds meer regeltjes opgesteld, steeds minder dingen mogen en overal moet verantwoording voor afgelegd worden. Kon je vroeger nog iets declareren zonder bonnetje, dat gebeurt nu absoluut niet meer. Geen bonnetje, geen geld. Aan de ene kant begrijpt Jack dat wel. De wereld is veranderd en de handen op elkaar, waar vroeger een afspraak mee beklonken werd, is niet meer voldoende. Alles moet administratief vastgelegd worden voor het geval er controle komt. Het is er niet makkelijker op geworden, maar ook niet leuker. 

Dat het niet alleen Jack niet lekker zat werd al snel duidelijk toen hij op kantoor werd geroepen. Zijn werkgever begon joviaal door te roepen 'Hey Jack, ik zag bij je declaratie dat je wel overal een bonnetje van hebt, maar je hebt niet overlegd of je dingen ook mag aanschaffen. Je geeft wel heel makkelijk geld uit wat niet van jou is, maar van mij. En ik zie hier dat je allerlei gereedschap hebt aangeschaft, maar ik wil eigenlijk wel eens weten wat je daar mee doet of hebt gedaan. Waar is dat gereedschap gebleven en hadden we het wel nodig?’ In eerste instantie was Jack te verbijsterd om te reageren. Wat was dit nu? Dit had hij nog nooit meegemaakt, zo'n vragenvuur over de aanschaf van gereedschap. Waar kwam dat vandaan? Die vragen speelde door Jack zijn hoofd, maar ze hardop uitspreken had hij nog niet gedaan. Hij gaf enkel geduldig uitleg waarmee de werkgever antwoord op zijn vragen kreeg.

Jack dacht dat dat voldoende was maar nog geen 2 weken later werd hij weer op kantoor geroepen. Dit keer zat ook de mevrouw van de administratie erbij. De werkgever vroeg Jack om te gaan zitten en stak van wal. ‘Jack, ik heb een declaratie van kilometers gekregen waarvan ik niet zeker weet hoe dit tot stand is gekomen. Het zijn nogal veel kilometers vergeleken bij andere keren’. Geduldig als Jack was begon hij weer met uit te leggen dat hij vooral veel op acquisitiegesprekken was geweest om nieuwe werken binnen te halen. Dat was misschien niet direct zijn taak maar Jack was wel gewend om kansen te pakken daar waar ze voorbij kwamen en had nou eenmaal veel relaties die kansen boden. Jack dacht dat deze uitleg voldoende was, maar de mevrouw van de administratie zei: ‘Ik vertrouw jouw declaraties niet. Ze zijn erg hoogen jij hebt wel heel veel vrijheid om geld uit te geven. Ik vind dat je moet bewijzen dat je te vertrouwen bent en voortaan vooraf communiceert wat je van plan bent uit te geven’. Jack wist niet wat hij hoorde. Vol verbijstering keek hij zijn werkgever aan, maar die gebaarde dat het gesprek was afgelopen en dat hij weer aan het werk kon gaan. Jack deed de rest van de dag zijn werk nog, maar eenmaal thuis besefte hij was er gebeurd was. Hij vertelde het aan zijn vrouw en pakte meteen daarna de telefoon om de rayonbestuurder van HZC te bellen. Daarna ging het snel. De volgende avond kwam de rayonbestuurder langs en liet hem rustig het hele verhaal vertellen. Toen hij alles had verteld werden de emoties hem even te veel. Dat mensen twijfelden aan zijn betrouwbaarheid ging hem echt veel te ver en hij wilde eigenlijk niet voor een werkgever werken die hem niet vertrouwde. Het was de rayonbestuurder duidelijk en de volgende dat werd er een afspraak met de werkgever gemaakt om met z’n allen om de tafel te gaan.

Eenmaal aan tafel bij de werkgever begon deze te vertellen dat hij eigenlijk niet goed begreep wat er aan de hand was. Met verbazing keek de rayonbestuurder de werkgever aan en vroeg hem of hij het dan normaal vond dat iemand eigenlijk beschuldigd werd van diefstal of sjoemelen, zonder dat daar grond voor is. Maar de werkgever bleef volhouden dat daar toch niet zo’n punt van hoefde te worden gemaakt. Jack moest alleen maar laten zien dat hij te vertrouwen was en dan konden ze het allemaal achter zich laten. De rayonbestuurder checkte nog een keer of Jack, die al achttien jaar voor deze werkgever werkte, zijn betrouwbaarheid moest bewijzen omdat de mevrouw van de administratie hieraan twijfelde? Maar de werkgever bleef volharden en zag hier geen kwaad in. Pas toen de emoties van Jack ter sprake kwamen omdat hij zich onterecht beschuldigd voelde begon de werkgever te zien wat er fout was gegaan. Hij had zelf niet direct de beschuldigen geuit, maar had er wel bijgezeten toen een ander dat deed. Zonder in te grijpen.

Er werd uiteindelijk nog lang over gepraat, de werkgever trok wel het boetekleed aan en zei nog sorry, maar een weg terug was er niet meer. Uiteindelijk zijn Jack en zijn werkgever na 18 jaar uit elkaar gegaan. Jack heeft wel een ontslagvergoeding meegekregen, dankzij de bemoeienis van HZC. Maar de emotionele beschadiging, die gaat niet meer weg. Daar kan niemand iets aan veranderen.

 

Heeft u vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de HZC Servicedesk via 030-6006070 of mail naar servicedesk@hzc.nl