Het verhaal van Klaas

Klaas: ‘Zelf had ik dit nooit voor elkaar gekregen’

Ik werkte al jaren bij een vol-continu-bedrijf op de kraan. Dat deed ik volgens rooster en was daardoor een paar weken van huis om vervolgens een paar weken niet te hoeven werken. Dat beviel me prima, want ik ben niet zo’n 9 tot 5 type. Wat voor mij daarbij wel altijd belangrijk is, zijn de werkomstandigheden. En juist daardoor kwam ik in de problemen.

De kraan waarop ik zat, moest 24 uur draaien. Die kraan was uitgeleend aan een opdrachtgever en die betaalde alleen voor de uren dat de kraan ook daadwerkelijk in gebruik was. Om pauzes te kunnen regelen, was er normaal een aflossing. Normaal, want door personeelsgebrek was dat al een tijdje niet het geval. De planners van het bedrijf hadden moeite om de bezetting rond te krijgen, omdat er geen minuut draaitijd verloren mocht gaan. En daar begonnen mijn problemen. Ik had al een paar dagen iets onder de leden en het rommelde in mijn buik. En op één van die dagen kreeg ik enorme aandrang: Ik moest ineens naar het toilet. Omdat er geen aflossing was, besloot ik de kraan even stil te zetten. (Hoge) nood breekt wet en het zou maar een paar minuten duren. Maar die paar minuten hadden grote gevolgen voor mij…

De opdrachtgever constateerde dat er een kraan stil stond, terwijl hij daarvoor geen toestemming gegeven. Toen ik terugkwam van het toilet werd ik meteen op het matje geroepen. Dat was niet de eerste keer, dus ik was niet direct onder de indruk. Ik hoorde het aan en ging weer aan het werk. En toen mijn rooster erop zat ging ik naar huis.

Ik was nog maar amper thuis of ik werd gebeld. Ik moet op kantoor komen. De opdrachtgever had mijn werkgever het een en ander verteld over mij. En die wilde dus mijn kant van het verhaal horen. Ik mocht in het kort vertellen wat er was gebeurd, maar mijn werkgever nam mijn verhaal niet echt serieus. De opdrachtgever had al een officiële brief opgesteld met een waarschuwing naar mij. Ook al was ik alleen maar naar het toilet geweest: de opdrachtgever wilde me niet meer op één van zijn kranen en dus had mijn werkgever ook geen werk meer voor mij. De conclusie was al getrokken. En ik kreeg een voorstel om het dienstverband te beëindigen voorgelegd. Toen mijn vrouw vertelde dat ik was ontslagen omdat ik naar het toilet was geweest, dacht ze dat ik een grap maakte. Gekker kon het niet worden. Ik nam contact op met HZC.

Ook de rayonbestuurder die ik sprak was verbaasd. Blijkbaar moest ik plassen in een fles en eten in de kraan, zonder dat ik mijn handen kon wassen. En die grote boodschap moest ik blijkbaar ophouden tot na mijn dienst. De rayonbestuurder vertelde me dat mijn werkgever dan wel van me af wilde, maar niet op deze manier. Want alles druiste in tegen de wetgeving in Nederland op het gebied van arbeidsomstandigheden en rust- en arbeidstijden. Ze stuurde dus een brief maar mijn werkgever, waarin ze mijn werkgever duidelijk maar beleefd wees op de situatie. En dan vooral dat de opdrachtgever en mijn werkgever wel hele vreemde regels hanteerden. En dat ze mij daarvan niet de schuld konden geven!

Mijn werkgever mijn werkgever de brief ontving, belde gelijk naar mijn rayonbestuurder. Hij wilde over de situatie praten. Mijn rayonbestuurder was daar natuurlijk toe bereid, dus gingen we op gesprek. Maar mijn werkgever liet al vrij snel weten dat hij op een ‘sympathieke manier’ mijn dienstverband wilde beëindigen. En eerlijk gezegd was samenwerken voor mij ook geen optie meer, want ze hadden me laten vallen als een baksteen. Toch vond het teleurstellend dat mijn werkgever probeerde om gratis en voor niets van mij af te komen.

Mijn rayonbestuurder maakte mijn werkgever gelijk een paar zaken duidelijk. Ten eerste dat de waarschuwing van de opdrachtgever niet veel waard was. Want ik was tenslotte niet bij de opdrachtgever in dienst. Bovendien duurde het ruim een weer voordat mijn werkgever het gesprek met mij aanging hierover. Hij zou dus hoe dan ook de opzegtermijn in acht moeten nemen als hij mij wilde ontslaan. Ten tweede stelde mijn rayonbestuurder een voorwaarde: alles moest op papier zo geregeld worden, dat ik recht zou hebben op een WW-uitkering. Anders zou ik in de problemen kunnen komen als ik niet gelijk een andere baan zou vinden. En ten slotte moest mijn werkgever mij een beëindigingsvergoeding betalen.

Maar zo gemakkelijk ging het niet. Het werd een spel van argumenten delen en overtuigen tussen mijn rayonbestuurder en de vertegenwoordiger van mijn werkgever. Het werd al snel duidelijk dat die maan heel commercieel was. Hij dacht dat hij dit gewoon even kon regelen, zonder verstand van zaken. Al snel bleek dat hij dat niet kon en droeg hij alles gelukkig snel over aan de bedrijfsjurist. De gesprekken verliepen gelijk een stuk prettiger.

Mijn rayonbestuurder vertelde me dat niets is lastiger dan onderhandelen met iemand die geen idee heeft wat kan en wat niet kan. Door het inschakelen van de jurist waren ook meteen de emoties uit het gesprek en waren we er snel uit: ik kreeg een vaststellingsovereenkomst, hoefde niet meer te werken maar kreeg wel de opzegtermijn betaald, had recht op WW én kreeg een mooie vergoeding mee. Zelf had ik dat allemaal nooit voor elkaar gekregen. Ik ben er nog steeds dankbaar voor.

Ik ging gelijk op zoek naar een nieuwe werkgever, die ik gelukkig ook vond. Daar heb ik het nu enorm naar mijn zin. En hier kan ik tijdens werktijd wél gewoon naar het toilet…