Het verhaal van Pim

‘Uiteindelijk kreeg ik wel waar ik recht op had’

Het is alweer tien jaar geleden dat begon bij mijn vorige werkgever. Ik had tijdens het sollicitatiegesprek meteen een klik met hem en hij maakte een erg betrouwbare indruk. Hij was duidelijk in wat hij van mij verwachtte en liet ook blijken dat hij me wel heel graag bij zijn bedrijf wilde inlijven. Om dat te benadrukken pakte hij meteen een blocnote, vroeg wat ik wilde verdienen en schreef dat op het bovenste lege blad. Samen met nog wat andere arbeidsvoorwaarden. Hij zette een datum en handtekening eronder en mijn indiensttreding was een feit. Tien jaar lang deelden we lief en leed. Voor mijn gevoel was het eerder een vader-zoonrelatie dan een relatie tussen werknemer en werkgever.

Ik had het er echt geweldig naar mijn zin: leuk werk, heel gezellige collega’s, niet al te ver van huis en het loon werd altijd op tijd betaald. Daarnaast deed mijn werkgever ook niet moeilijk als ik een keer wat gereedschap leende voor privédoeleinden. Kortom: alles was tien jaar lang prima. Tot ik hem vroeg of ik er niet eens wat loon bij kon krijgen.

‘Hoezo!?’, was de eerste reactie van mijn werkgever. ‘Je verdient toch genoeg en je hebt toch een goed leven?’ Dat was ik wel met hem eens, maar ik hoorde ook van iedereen om me heen dat ze regelmatig een verhoging van het loon kregen. Ik besloot toch om toch maar even met HZC te bellen. Ik bleek onder een cao te werken. Een cao waarin met regelmatig een loonsverhoging was afgesproken in die voorgaande tien jaar.

Ik vroeg of een rayonbestuurder van HZC contact met werkgever kon opnemen hierover. Al snel stond er een afspraak in de agenda om één en ander met hem te bespreken. Na afloop van het bezoek zei de rayonbestuurder mij dat hij wel begreep waarom ik me zo prettig voelde bij het bedrijf. Ook hij vond mijn werkgever een zeer relaxte en sympathieke man. ‘Maar ja,’ zie hij, ook sympathieke werkgevers moeten zich aan de wettelijke spelregels houden.’ En één van die spelregels is dus dat de afgesproken loonsverhogingen in die cao wel moeten worden toegepast. Ook al verdient iemand meer dan het loon dat in de cao is aangegeven.

Mijn werkgever bleek hiervan niet op de hoogte te zijn. De boekhouder regelde al zijn zaken. Die was vooral gericht op het huishoudboekje van het bedrijf. En niet of er ook nog een cao was die moest worden toegepast. Maar goed, ik had gelukkig een relaxte werkgever. Dus we spraken zonder af dat HZC zou uitrekenen wat ik in de afgelopen jaren betaald had moeten krijgen als de cao-loonsverhogingen wel waren toegepast.

De medewerkers van de HZC Servicedesk gingen aan de slag met mijn loonstroken en de betalingen van de afgelopen jaren. En er moest worden uitgezocht hoe het juridisch allemaal in elkaar stak. Want ik had geen echte arbeidsovereenkomst, maar een blocnotevelletje waar iets opgekrabbeld was. Uiteindelijk kwam het totaalplaatje naar voren: ik had echt heel veel geld tegoed. Ik had er een leuk klein vakantiehuisje van kunnen kopen. Jammer genoeg kon HZC wettelijke gezien alleen de tegoeden van de laatste vijf jaar voor mij vorderen. Het uiteindelijk bedrag was dus lager, maar er blijf toch nog een behoorlijk bedrag over.

Eerlijk is eerlijk: mijn werkgever vond het veel geld, heeft even nodig gehad om aan het idee te wennen, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik moest krijgen waar ik recht op had. Dus het bedrag van de vordering betalen was voor hem geen punt van discussie.

Waar hij wel veel moeite mee had was dat hij mij in een tijd van krapte op de arbeidsmarkt met een hoog loon had binnengehaald. Als hij dan al die afgesproken cao-loonsverhogingen moest toepassen zou ik qua loon onbetaalbaar zijn voor mijn werkgever.

Uiteindelijk hebben we samen een lang gesprek gehad over deze situatie. Zonder aanwezigheid van HZC, trouwens. Dat kon omdat we vanaf het begin al een goede relatie hadden en deze alleen maar verder hadden uitgebouwd. De tussenkomst van HZC had hierin gelukkig niets veranderd. Met een brok in de keel, en ook echt met tranen in onze ogen, besloten we om uit elkaar te gaan.

HZC stelde een korte overeenkomst op. Mijn werkgever betaalde me het geld waarop ik recht had en ik ben uit mezelf weggaan om hem niet op nog hogere kosten te jagen. Ik vond al vrij snel een nieuwe baan. Mijn nieuwe arbeidsovereenkomst heb ik wel nog even laten controleren door HZC.

En ik ga nog regelmatig op de koffie bij mijn oude werkgever. Onze relatie heeft er niet onder geleden; die zal altijd warm blijven.