Ziek door nevenactiviteiten – een verhaal uit de praktijk

Lekker bezig

Anton is een hardwerkende, vrolijke man van midden veertig. Hij werkt in het grondverzet, maar kan eigenlijk alles. Zijn werkgever loopt weg met Anton omdat hij hard werkt en altijd zingt. Niets is te veel voor Anton. Zijn collega’s horen wanneer hij in aantocht is, omdat zijn gezang zijn komst aankondigt. Zijn favoriete liedje is ‘Anton aus Tirol’ maar dan wel met eigen tekst. ‘Zoek je hulp, heb je werk, bel dan naar Anton uit Nijkerk’ klinkt het als Anton er aankomt. Iedereen moet erom lachen. Maar als er iets gedaan moet worden, wordt Anton ook echt gebeld. Dus is Anton druk. Heel druk. Voor zijn werkgever werkt hij zo’n vijftig uur per week. Er is veel werk, maar geen personeel te vinden. Anton vindt het ook niet erg om langer te werken, maar niet op zaterdag. Want zaterdag is een klusdag. Er is altijd wel iemand die zijn hulp nodig heeft en dat doet hij op zaterdag. Het begon met een beetje vriendenhulp, maar inmiddels verhuurt hij zich in het weekend als manusje-van-alles. En dat veel mensen zelf niet zo handig zijn, blijkt wel uit het drukke schema van Anton.
Gelukkig heeft hij een fijne werkgever. Als hij even een kraantje of speciaal gereedschap nodig heeft, dan is dat geen probleem. Hij kan dat gewoon van het werk meenemen. Hij moet het wel even melden
zodat zijn werkgever weet wat er meegenomen wordt, maar de reactie is eigenlijk altijd ‘lekker bezig Anton’.

Even niet

Al heel wat jaartjes werkt Anton op deze manier zes en soms zelfs zeven dagen per week. Op een zonnige zaterdag stond Anton wat straatwerk bij één van de buren te doen. De buurman hielp mee en zorgde ervoor dat met een kleine wiellader het aantal te straten tegels op voorraad lag zodat Anton door kon werken. En toen ging het mis. Anton had van het bukken een vermoeide rug gekregen en dacht ‘ik ga even rechtop staan en rek me even goed uit’. Net toen hij zijn armen boven zijn hoofd sterkte en daarna opzij zwaaide reed de buurman langs. De arm van Anton werd vol geraakt door de bak van de wiellader. Anton gilde het uit van de pijn en zijn arm hing er raar bij. Het was meteen duidelijk dat het ernstig was en hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek niet alleen zijn arm uit de kom te zijn, maar werd er ook een scheur in een pees geconstateerd. De boodschap van de arts was duidelijk: arm in een mitella en zes weken niet gebruiken. Anton besloot het advies van de arts goed op te volgen en belde maandagochtend vroeg naar zijn werkgever. Anton legde uit wat er was gebeurd en wat de gevolgen waren. Zijn werkgever reageerde in eerste instantie een beetje tam, maar later op de dag kreeg Anton een mail. En een niet
zo vriendelijke mail: hij werd aansprakelijk gesteld voor de kosten die werkgever moest maken om een vervanger te regelen, omdat hij arbeidsongeschikt was geraakt door nevenwerkzaamheden waar hij
geen toestemming voor had. Meteen belde Anton met HZC, want hij wist niet wat te doen. Kort daarna had hij de rayonbestuurder op bezoek. Terwijl Anton het hele verhaal uit de doeken deed, zat de
rayonbestuurder driftig te pennen en stelde af en toe een vraag. ‘Had Anton officieel een klusbedrijf?  Had Anton overeenstemming met zijn werkgever over nevenactiviteiten? Had Anton afspraken met
de buren zwart op wit gezet?’ Allemaal vragen waar Anton ‘nee’ op moest antwoorden. Hij werd er eigenlijk een beetje zenuwachtig van.

Ingewikkeld

De rayonbestuurder merkte dat Anton onrustig was en vertelde dat dit niet voor niets was. “Tja, het zit nogal ingewikkeld in elkaar”, zei de rayonbestuurder. “Je hebt geen officieel bedrijf en ook geen officiële
overeenkomst voor de opdracht bij de buren, dus kan je alleen persoonlijk aansprakelijk worden gesteld voor de schade die je werkgever heeft. De vraag is dan nu of dat terecht is. Het lijkt me goed dat ik ook even contact opneem met je werkgever, maar alleen als jij dat ook goed vindt”. Anton vond het prima, dus belde de rayonbestuurder met de werkgever en al snel spraken ze af om even koffie te drinken.
Tijdens de koffie kwamen er ook bij werkgever allerlei emoties naar boven. Vooral omdat hij zijn beste kracht een tijdje kwijt was. Hij stelde dat hij geen toestemming had gegeven voor de nevenactiviteiten van Anton. De rayonbestuurder begreep de emotie van de werkgever, maar legde ook uit dat het allemaal niet zo simpel lag als de werkgever dacht. Hij had tenslotte steeds geweten dat Anton kluswerk deed en toestemming gegeven om materieel te gebruiken. Ook van het gebruik van de wiellader voor deze klus had werkgever geweten.
En er was ook geen sprake van roekeloosheid of opzet. “Maar,” had de rayonbestuurder gezegd, “je loopt als werkgever nu alle risico’s en dat is ook niet verstandig.” Na een lang en intensief gesprek waren
de rayonbestuurder en werkgever het met elkaar eens. Deze keer zou werkgever er geen werk van maken, maar hij zou wel duidelijke afspraken maken met Anton over het klussen in de toekomst. En dan
was het aan Anton om te bepalen of hij of voor zijn werkgever bleef werken of dat hij voor zichzelf een bedrijfje zou beginnen. Tot op de dag van vandaag heeft Anton nog geen keuze gemaakt. Hij heeft het goed naar zijn zin bij zijn werkgever. En hij is geschrokken van het ongeval, hoe snel je iets kan overkomen en wat bijklussen tot gevolg kan hebben. Tot hij weet wat hij wil, drinkt hij liever een biertje met de buren in plaats van er te gaan klussen.

Als rayonbestuurder begeleid je leden die ondersteuning nodig hebben om iets tot een goed einde te brengen. Daarbij kom je de meest uiteenlopende en soms bizarre zaken tegen. Verhalen in deze rubriek zijn waargebeurd. Ter bescherming van leden zijn sommige details weggelaten en de namen die gebruikt worden verzonnen.

Dit artikel is ook verschenen in het HZC Vakblad 2-2025

Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met de Servicedesk. Dit kan via 030-6006070 of per mail aan servicedesk@hzc.nl .

Lees ook het artikel Ziek door je nevenactiviteit: wat nu?